bedirhan gökçe ~ baba uyan

her sabah annemin sessiz iç çekişleriyle uyanmaya başlamıştım
annemin gündüzleri yüzü gülmüyor
her gece ağlıyordu.
saçlarımı okşuyor, gözlerime bakıyor
kadersizim diyordu, kadersizim, kızım
bahtı karalım benim.
ama ne kadar sorsam da niye ağladığını söylemiyordu
daha küçüksün yavrum, büyüyünce anlayacaksın.
babama koşuyordum,
babam mutfakta sigara içiyor,
hadi salona git kızım duman seni hasta eder diyordu.
sen niye içiyorsun o zaman baba
sigara senin sağlığına da zararlı değil mi yani?
yorgun gözleriyle
doğru söylüyorsun kızım deyip gülümsüyordu.
dudak kıvrımlarında kaybolan sanki yaralı bir gülümsemeydi
acı bir gülümseme
oysa benim babam böyle gülümsemezdi
gözlerime acı acı bakıp
hadi sen salona geç demezdi.
hem nedense son zamanlarda babam çok öksürüyor
annemde çok ağlıyordu.

annemin sessiz iç çekişleriyle uyanmaya başlamıştım
ne çizgi filmleri seviyordum artık ne de barbi bebekleri
babamın yüzü gülmüyor, annem hep ağlıyordu
beş buçuk yaşındaydım.
üstelik günler hiç geçmiyordu.
herkes daha küçüksün derken altı yaşım bir türlü gelmiyordu.

sabahları erken kalkıyorduk
annem beni komşuya bırakıyor
babamla yan yana yürüyüp kayboluyorlardı sokağın öbür başında
oysa annem çalışmıyordu
babamda erkenden niye nereye gider söylemiyordu
pencerenin önünde dönüşlerini bekliyor,
geldiklerini uzaktan taa uzaktan görünce
dünyalar benim oluyordu.

sonra yaz geldi
doğum günüme iki gün kalmıştı
herkes ne istersin diyordu
ben susuyordum
içimden hiçbir şey istemek gelmiyordu.
sonra sonra ne olduysa o gece oldu.
o gece annemin sessiz hıçkırıkları depreme dönüştü sanki
ben odamdan çıkarken içerden sesler geliyordu
hem ev ne çok kalabalıktı
halamlar ağlıyor, büyük annem ağıt yakıyordu.
dedem kuran okuyor
komşular beni tutuyordu
nedense bir an gözlerim babamı aradı
ama ev evimiz çok kalabalıktı
sanki babam bu kalabalıkta kayıptı
ben baba dedim baba babam
annem yavrum dedi sarıldı boynuma
sanki yıllardır görmemiş gibi
haykırdı sonra kızım iki gözüm
babama ne oldu dedim
yine cevap vermek yerine kadersizim bahtı karalım benim
anne babam dedim babam babam
bende ağlamaya başladım
baban artık yok dedi baban artık yok
baban öldü baban öldü yavrum
baban artık hiç öksürmeyecek
anne ölüm ne demek
öldü ne demek
ölüm nasıl bişey
bende deli gibi ağlıyordum
bir kıyametin ucundaydım anlıyordum
yani artık baban geceleri rahat uyacak dedi
sonra bayıldı
ben öleydim yavrum dedi büyük annem, ben öleydim
ölmüş babamın yorganına sarıldı
babamın yüzünü zorla gösterdiler
koştum sarıldım boynuna
baba uyan dedim
baba ne olur uyan
uyan baba ben sensiz ne yaparım
uyanda gülme istersen bana
hem, kime sokulurum akşam olunca
baba uyan yarın doğum günüm benim
baba, baba altı yaşıma giriyorum uyan
hiçbir şey istemem söz
gürültü yapmam, seni hiç üzmem
söz baba, baba söz
hadi bir gün daha dayan
baba aç gözlerini hadi uyan
uyan baba, baba uyan

babamı doğum günümde toprağa verdik
doğum günümü öyle kutladı babam,
sigarasıyla çakmağı hala bende durur
o beni babamdan, babamı bende ayıran
her doğum günümde beni hala hıçkırıklara boğan,
küçücük dünyama kıyamet olup yağan
baba, baba nerdesin
nerdesiniz babalar
babalar uyanın uyanın babalar
“bu sigara dumanında yetim büyümesin arık
başka şehirlerde başka çocuklar!“