beceriksiz bir çocuktum ben,
öğrenemedim bir türlü, suda taş sektirmeyi.
ya da üç defacık olsun; ayağımda top sektirmeyi.
üzerime dökmeden, dondurma yemeyi.
bakıpta gökyüzüne, kutup yıldızını bulabilmeyi.
ama saklambaçta ilk bulunan ben olurdum,
beceremezdim bir türlü saklanabilmeyi.
yufka yüreklinin biriydim,
beceremedim sapan taşıyla,
bahar dalında gün ışığıyla oynaşan,
serçe vurabilmeyi..
annemin ilk kravatımı bağladığı,
on iki yaşımdan beri,
kravat bağlayabilmeyi.
beceremedim yıllar boyunca büyüyebilmeyi,
beceremedim..
ne katıp gülüşüne gülüşümü gülebilmeyi,
ne sarılıp boynuna ağlayabilmeyi,
beceremedim.
beceremedim..
ve ben seni
yaşamın kucağındaki,
koca bir çocuğun kalbiyle sevdim..
Adem’im, her çocuk belki de geçmiştir bu yollardan.. Biraz da içimizdeki çocuğun sesi olmuş şair.. anlatmış.. ve sen de bunu o güzellikte bizlerle paylaşmışsın.. Teşekkürler..
Eyvallah..
-emRe-
hepimizin içinde o,
çocuk duygular…
tebriklerimle
AysunSay